|
|
|
|
یادداشت: امید رنجبر عمرانی
|
همسایه، آیینه ی فرهنگ یک جامعه است. در کوچه پس کوچه های تاریخ ایران، همسایگی همواره نماد مهر و وفاداری بوده است از میهمان نوازی های سعدی در گلستان تا اشعار حافظ که همسایه را « همنفس » می خواند، همه گواهی می دهند که این پیوند، ریشه ای ژرف در جان این سرزمین دارد.
|
|
|
امام حسن(ع)، رودخانه ی جاودانی بود که از کوهسار ولایت سرازیر شد و زمین های خشک خودخواهی را سیراب کرد. خیرین، جویبارهای این رود بی پایانند. هر کمک آن ها، قطره ای است که به دریا می پیوندد و طوفان نیکی ها را می آفریند. آن ها ثابت می کنند که بخشش، پایان ندارد، همچون بارانی که از ابر می بارد به زمین بازمی گردد و دوباره به آسمان پرواز می کند.
|
25 اسفند، روزی است تا به یاد آوریم شهرداران، چقدر شبیه بهارند؛ می آیند تا ویرانی های زمستان را التیام بخشند، جوانه های امید را در خاکستر خستگی ها برویانند و با دستان پرصلابت شان، شانه های شهر را از بار غم خالی کنند. آنها نگهبانان نامرئی آسایش ما هستند؛ کسانی که گاهی یک چراغ روشن در دل تاریکی یا یک نیمکت زیر سایه ی درخت، تنها یادگار حضور بی سر و صدای شان است.
|
بیست وچهارم اسفند، تنها یک روز نیست؛ حلقه ی زرینی است که گذشته را به آینده پیوند می زند. روزی که باید به خاطر سپرد: هر درخت، کتابی است که اگر ورق بخورد، داستان زندگی را روایت می کند. یگان حفاظت منابع طبیعی، ورق زنندگان این کتاب مقدس اند؛ آنان که اجازه نمی دهند قلم باد، سطور سبز این دفتر را خط بزند.
|
قانون، تنها واژه نیست؛ زرهی آهنین بر تن زمین است تا سودجویان نتوانند با اره های غارتگر، قلب جنگل ها را بدزدند و با تصرفات غیرمجاز، نفس کوه ها را به شماره اندازند.
|
پانزدهم اسفند، روزی است که زمین سینه اش را از برف های سرد می گشاید تا آواز سبز جوانه ها را در آغوش بگیرد در این روز آسمان آینه ی درخشان اشک های شوق خاک می شود و هر قطره باران حلقه ای است از زنجیر عهدی که با ابدیت می بندیم
|
نیکوکاری، زبانی جهانی است؛ زبانی که درختان پیش از انسان ها آن را می دانستند آنها قرن ها است با ریشه های شان به خاک احسان می کنند با برگ های شان به آسمان عشق می ورزند و با سکوت باشکوه شان به ما می آموزند که بخشش، نیازی به زبان ندارد هر درخت، یک « وقف نامه ی زنده » است، وقفی برای هوا، برای آب، برای خاک و برای همه ی زیست مندان. درختکاری، امضای انسان بر این وقف نامه ی ابدی است.
|
ماه رمضان، این مهمانِ آسمانی، نه تنها جان‌ها را با روزه صیقل می‌دهد، که زمین را نیز با نوازشِ بارانِ رحمت، سیراب می‌کند،گویی هر برگ، آیینه‌ای است که نورِ مهتاب را در دلِ تاریکی منعکس می‌کند و هر شاخه، قلمی است که نامِ خدا را بر لوحِ سبزِ طبیعت می‌نویسد.
|
دهم اسفند، روزی است برای آنکه دست های مان را بر پوستِ زبرِ تنه ی درختان بگذاریم و ضربانِ قلبِ زمین را حس کنیم، روزی است برای پرسیدن: «آیا من نیز بخشی از این زخم ها هستم، یا مرهمی بر آنها؟»
|
|
|
مربیانِ آگاه، در کنارِ آموزشِ، باید بذرِ عشق به زمین را در نسلِ جوان بکارند/ یادداشت امید رنجبر عمرانی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|