استاد خلیل طهماسبی عمران نوازنده ساز لَلِه‌وا و راوی بسیاری از آواها و نغمه‌های موسیقی بومی مازندرانی درگذشت.
هنرمند آملی عرصه موسیقی مازندرانی که بیش از ۶ دهه همراه با زندگی به سبک چوپانان مازندران در زمینه موسیقی محلی نیز فعال بود و نامش در فهرست نادره‌کاران میراث فرهنگی ناملموس کشور به عنوان گنجینه زنده بشری موسیقی شبانی ثبت شده بود امروز -جمعه- چشم از جهان فروبست.
خلیل طهماسبی عمران سال ۱۳۳۶ در روستای سنگچال آمل متولد شد و از کودکی در کنار پدرش کار چوپانی را آغاز کرد. لَله‌وانوازی را در دوران کودکی از پدرش حسینعلی طهماسبی که در نواختن لَلِه‌وا و هنر چوب‌تراشی مهارت داشت آموخت و از مادرش نازخانم نورمحمدپور عمران نیز نغمه‌ها و آواهای موسیقی بومی مازندرانی را فرا گرفت.
در کنار کار چوپانی، با سازی که پدرش ساخته بود لَلِه‌وانوازی را ادامه داد و پس از مدتی ساختن این ساز را نیز فرا گرفت. در جوانی فعالیت موسیقایی‌اش را با آموختن قطعات مرتبط با لَلِه‌وا از گالش‌ها و چوپانانی که در نواختن این ساز مهارت داشتند ادامه داد و تلاش کرد تا راوی اصالت موسیقی چوپانی مازندران برای نسل جدید باشد.
پس از مدتی مورد توجه پژوهشگران حوزه موسیقی مازندرانی قرار گرفت و قطعاتی با صدای لَلِه‌وای او ثبت و ضبط شد که برخی از این قطعات با روایت و اجرای او در آلبوم «موسیقی مازندران ۲» منتشر شد و در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفت.
«لیلی جان»، «چپون حال»، «سما حال»، «پرجایی حال»، «تک سری»، «گله را بردن»، «رقص حال»، « بازی حال»، «چراغ حال»، «غریبه حال»، «زاری حال»، «طالب»، «بلبل سرِ دار»، «عباس خونی»، «خدا شهمیرزادی بیمه» و «مش حال» تعدادی از قطعات اجرا و روایت شده توسط این هنرمند موسیقی مازندران هستند.
فضل‌الله دهقان هنرمند و پژوهشگر برجسته موسیقی مازندران در مورد شخصیت و اثار این هنرمند فقید در گفت‌وگو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: زنده‌یاد طهماسبی یکی از کسانی بود که قطعات به جا مانده از گذشتگان را که سینه به سینه از نسل‌های قدیمی به جا ماند به همان شکل حفظ کرد و برای نسل جدید روایت کرد.
وی افزود: زندگی زنده‌یاد طهماسبی در دامان طبیعت و فعالیت به شغل دامداری بر مبنای سنت و اصول چوپانان قدیمی مازندران سبب شده بود که اجراهای او حال و هوایی کاملا بومی داشته باشند و روایت بکرتری از موسیقی شبانی مازندران ارائه دهند.