آمل یکی از شهرهای شاخص مازندران و حتی ایران است که اولین واحد پلیسی راهنمایی و رانندگی را داشته و تا همین چندسال پیش مردم شهرهای نور، محمودآباد، چمستان، فریدونکنار، سرخ رود و... از خدمات این واحد پلیسی مستقر در آمل بهره می گرفتند و شماره پلاک خودروی این شهره غالبا ( آمل --۱۱ ) بود، امروزه در حالیکه مدیران آملی خصوصا دکتر یوسفیان (نماینده مجلس) مهندس رسولی (فرماندار ویژه) حاج آقا مرتضوی (امام جمعه) و... دم از شایستگی های آمل و آملی می زنند و در دفاع از حقوق آمل و آملی خود را پرچمدار و پیشگام می دانند متاسفانه آملی باید برای دریافت بخشی از خدمات پلیس راهور به شهرهای نور، محمود آباد و... و حتی اخیرا به قائم شهر برود.
یک آملی مقتدر و شایسته دیروز، باید به قائم شهر و... برود تا برای اخذ گواهینامه پایه دو و یک در آزمونهای متعدد و کلاسهای مرتبط شرکت کند. یک دختر، زن و بانوی شرف مند آملی با شرکت در کلاسهای علمی و عملی اخذ گواهینامه که غالبا عصر هنگام برگزار می شود از قائم شهر باید شب هنگام و در حالت استرس و واهمه با طی بعد مسافت به آمل برگردد و تبعات دیگر که در این مقال نمی گنجد. نگارنده در چند مرتبه حضور در قائم شهر و محمودآباد در ازدحام جمعیت دم درب پلیس راهور و مراکز تعلیم این دو شهر شاهد و ناظر بوده که نه تنها تکریمی از ارباب رجوع صورت نمی گرفت بلکه به شان و شخصیت مراجعان و متقاضیان دریافت خدمات توهین و هتک حرمت می شد! مراجعین خسته از راه آملی به محل استقرار واحدهای راهور در این دو شهر می رسند نه سرپناهی تا از باد و باران در امان باشند و نه سایبانی که از تابش آفتاب دور! و نه خدمات جانبی مثل سرویس بهداشتی، آب آشامیدنی و... که در مدت معطلی و انتظار تا دریافت خدمات و گذراندن ساعات کلاس و آموزش بهره ببرند.
در حالیکه آموزشگاه های تعلیم رانندگی آمل کاملا به روز و برخوردار از کلیه تجهیزات و امکانات آموزشی و اخذ امتحانات می باشند و سالها به بهترین وجه مطلوب و منظور برگزارکننده کلاسها و گیرنده آزمونها بودند این حق طبیعی را که با سرمایه گذاری و تجربه در اختیارشان بوده، گرفتند و به شهرهای مجاور دادند که نیمی از امکانات آموزشگاه های آمل را ندارند. روزانه حداقل صد آملی اعم از زن، مرد، پیر، جوان و... برای خدمات پلیسی راهور به دیگر شهرها می روند و در بازگشت خسته و کلافه در حالت (غرولند )! به خود و... نفرین می کنند.
مدیران الحمدله هوشیار آملی! همین امروز بطور جد به این حوزه ورود کنید که فردا دیر است هرچند همین امروز هم شاید دیر شده باشد و سرمایه های زیاد معنوی و مادی از آمل و آملی به یغما رفته شد. سکوت مدیران آمل معنا ندارد هر چند سکوت و دهن کجی یکی از مقامات ارشد استانی مرتبط، معنادار و منفعت طلبانه است! آملی فریادش از این بی عدالتی و کم توجهی بلند است فقط و فقط گوش مدیران باید شنوا و چشمشان بیناتر شود. مدارک و مستندات دریافتی و بدست آمده مصداق غرایض فوق در ید نگارنده است تا در تداوم کم توجهی که شاید به بی توجهی بیانجامد در مقال بعدی شفاف تر با خوانندگان از مدیران بگوید./ علی کرمزاده