علی بورِک مِرغنه جنگی دِله شِه دَسوری نداشته. هر وقت نوسال بییه، قِلاکتیِ وچون، نوجِمه دکِرد و نوپِنیک بَئیت، دَسه دَسه شینه خاله صنمبرِ خِنه و هر اَتا، اتا دِتا کل عَیدی مِرغنه گیتنه و اِمونه مَله‌ی میدون سر و شه مرغنه ره دیم به دیم زونه.
علی بورِک مِرغنه جنگی دِله شِه دَسوری نداشته. هر وقت نوسال بییه، قِلاکتیِ وچون، نوجِمه دکِرد و نوپِنیک بَئیت، دَسه دَسه شینه خاله صنمبرِ خِنه و هر اَتا، اتا دِتا کل عَیدی مِرغنه گیتنه و اِمونه مَله‌ی میدون سر و شه مرغنه ره دیم به دیم زونه.
علی بورک اون سال نتونسه خاله صنمبرِ خِنه عَیدی گِردش بُوره. ونه مار و خاله صنمبر چن روز عَید بَمونس، اتا بِخدی چیِ سر دِتا بامشیِ دسوری قِرمَئو بیتنه. اول، ونه مارِ داهون وا بَیه: - "ها صنمبر! شه کرک و سیکای جلو ره بَیر امه لَت و لتکا نکِفن! عازّا بَکوشتون امه دکاشت ره نکاشت هاکردنه."
خاله صنمبر ره خله وَر بخرده. دس ره کمر بِشته و گِردن گردن بزو: - "هم‌ایان کرک و سیکای مرغنه، عَیدی پیشی شمه وچونِ عَیدی بونه و کِفت کننه وَ."
علی بورکِ مارِ جن جور بِمو: -"شه تِک ره دَوِن! دِبَدا حق نارنی مه ریکا ره مرغنه هادی!"
هَچی، شه بِخد بِخدی، دیِ جا قهر بَینه و علی بورک ره اسیر هاکردنه. قلاکِتیِ مله‌ی دِله‌ئی فقط خاله صنمبر بییه هر نوسال وچون ره عَیدی مِرغنه دائه. اسا علی بورک مرغنه نداشته و مرغنه جنگی هوِس داشته.
مله‌ی میدون سر، وچون همه جمع بَی‌بینه و جعفر چابچی وشونِ میون. چن تا سِلِک پِلِکِ جا مرغنه جنگی هاکردبییه و بَوِردبییه و اسا اَی حریف خواسه. علی بورک ره تا بدیه، تَرِز بزو: - " علی بورک شونس بیارده امسال دنیه! دونسمه چتی وِره بَوِرم. هر سال وِ مرغنه ورده و تنار تناری خرده، امسال مه نوبِته."
نا، علی بورک اونتی کا جعفر چابچی گِته نَیه. علی همیشک هرچی مرغنه وَرده ره ورده خِنه و اتا اتا شه خواخرون برارونِ میون تَنِک کرده و اگه هچی بمونس بو، شسه‌ئی اتا گیته. علی شِه اَمبِسه ابرو ره دس بکشیه و به‌جایی کا جعفرِ جواب ره هاده، سر ره بشته جِر و دربُورده. اکبِر قشنیگ ونه دمّال راه دکته و د تا سوگ اون سَتّر، وره برسیه. دِ تا مرغنه ونه دس دَیه. هر دِ تا ره هدا علی بورک ره و بوته: - "خوانی جنگی هاکنی، من تره مِرغنه قرض دمه. فقط... هرچی بَوِردی، نصف نصف."
علی بورک اتا نازک خَنه هاکرده. خار خار د تا مرغنه ره توش بورده و شه ناخون پِشتِ جا دِ سه کَش آسوگ وشونِ کچلابِ سر ره -این ور و اون ور- بزوئه و خلاصه اتا ره نَکّه هاکرده. دگِرِسنه بُوردنه میدون سر: - "کی مه جا مرغنه جنگی کنه؟"
تا علی بورکِ صدا دپیته، عبدِل سیو پیش بمو. شه مرغنه ره پیش بیارده و بوته: - "بزن!"
علی بورک شه مرغنه‌ی سر ره اتا خش هدا و شه دس ره اِرِب هاکرده و بزو. عبدل سیوی مرغنه بشکسه و دله بُورده. علی بورک ونه مرغنه ره بیته و هدا اکبر قشنیگ ره. دیِّمی، اسمیل دَنّونی بییه پیش بمو. شه مرغنه ره شه میسِ دله زیل دماسیه و فقط ونه اتا ورِ سر ره دیار هاکرده. شه سبزه چش ره علیِ چش دله بدوته و بوته: - "اسا هرجور خوانی بزن!"
علی بورک ای شه مرغنه‌ی سر ره اتا خش هدا و بَوِرده اسمیل دَنونیِ مرغنه‌ی هداری و شه دس ره اِتی دِ سه کش عقب جلو هاکرده و اتا ضربه بزو. دس ره وقتی بلن هاکرده، اسمیل دَنونیِ مرغنه‌ی سر چال دَکِت بییه. اسمیل دَنونی ره دارنی، وِره عرقِ او دربُورده و شه مرغنه ره د دسی هدا اکبر قشنیگ ره. جعفر چابچی تش هایته. بپّرسه بوته: - "مرد هسی، برو مه جا مرغنه جنگی!"
علی بورک بوته: - "من کا حرف ندارمه. اَصلن بمومه ته جا جنگی هاکنم. دار تا بزنم."
- "نا... من زمه. ته دار!"
علی بورک شه مرغنه ره شه میس دله بیته و پیش بیارده. جعفر چابچی شه بَج بَجه میِ دله اتا دس بکشیه و شه سیو چش ره دَوسه و زبون ره اَتا اَلِشت دربیارده و بزو. بشکسنِ صدا کا دپیته، همه گمون هاکردنه این کَش علی بورکِ مرغنه بشکسه، ولی ونه مرغنه‌ی کَش اتا کِچکه خِراشئ نکِت بییه. جعفر چابچی شه مرغنه ره بیارده بالا و بدیه ونه سر اتا گتِ چال دکته و ونه کش لاب بخِرده جِر بُورده. برجلا بزو: - "اصلن تِه مرغنه‌ی دله ندومه چی دره. ته دری شوتی زنی. هاده هارشم..."
علی بورک بوته: - "من ونه شه مرغنه ره هادم تره، یا ته ونه هادی؟ بخد شلوغ نکِن! مرغنه ره هاده من!"
جعفر چابچی شه مرغنه ره شه پشت سر جا بدا و اتا زِمر هدا: - "نا، تا ته اول ندی من هارشم، منئ تره ندمه."
علی بورک ره خَنه بیته: - "من اکبرِ جا وِره بیتمه. اکبر شه بتونه بوِه ونه مرغنه چتی هسه."
اکبر قشنیگ بوته: - "من د تا مرغنه خاله صنمبرِ جا بیتمه و اتا ره هدامه علی ره. شما ره چیه؟"
مرغنه ره علی بورک جا بیته و وچون ره نشون هدا. نا، مرغنه هچ اِراد نداشته. علی بورکِ چش اِراد داشته کا خله خار مرغنه ره اشناسیه و ونه دس اِراد داشته کا خله رج بییه. جعفر چابچی دس تُو بَزو: - "مِن ندومه. ایشلا ایان مرغنه ونه گلی سر جر نشوئه!"
شه کرم بَزه دَنون ره جغ هایته و علی ره هارشیه و بوته: - "اگه مردی، فردا برو."
فِردا وچون همه جمع بَینه. جعفر چابچیِ دس اتا مرغنه دَیه دِرِسی لَچِر. بِمو بوته: - "اسا برو مه رنگی مرغنه‌ی جا جنگی هاکن!"
شه مِرغنه ره بَوِرده پیش و بَوته: - "بزن!"
علی بورک شه مرغنه‌ی سر ره همیشکِ دسوری اتا خش هدا و مَطّل نکرده و بزو. جعفر چابچی اتا چشمک تحویل هدا و ریک‌ریک خَنه هاکرده. علی بورِک شه مرغنه ره بالا بیارده و هارشیه. مرغنه‌ی سر دِرِسی دِرد بَیه بُورده. اَتّی مرغنه بیته و بزو؛ اَی همون بَیه. اَتّی؛ اَی همون. اَتی؛ اَی...
هرچی مرغنه داشته ره دِ دسی باد بِدا و نتونِسه هچ کار هاکنه. همه شاخ دربیاردنه. علی بورک اولین کَش بییه مرغنه جنگیِ دله باد شییه. ونه لینگ دِرِسی سِست بَیه و همونجه اتا بِشکسه دار ره پشت هدائه و هنیشته.
پِنمازِ سر، خاله صنمبر دَیه شه کرک و سیکائون ره لَت و لتکای جا پیشی کِرده بَوِره خِنه. جعفر چابچی ره راهِ سر بدیه. اتا خَله مِرغنه جعفرِ کشه دَیّه و دَیّه لب لبی کِرده و شییه لَرگِ ویشه‌ی ور. خاله صنمبرِ چش دربِمو و بوته: - "جعفر! کجه شونی؟ تِه اتا مرغنه چِه اَنِّه بَیه؟"
جعفر ذوق هاکرده: - "بَوِردمه. خلاصه همه ره علی بورکِ جا بوِردمه."
خاله صنمبر اتا چشمک بَزو و بوته: - "خنابدون! ولی تنارتناری نخِری خار نییه!"
جعفر چابچی ونه حرف ره نِشنوس بیته و بُورده و نماشون بَیه و ونه خوِر نَیه. وچون همه‌تایی دَینه مَله کَشِ روخنه دله ماهی گیتنه. اِسمیل دَنونی دو به دو بُورده وشونِ پلی و نفس نفس بزو بوته: - "ها، شما جعفر چابچی ره ندینی؟ ونه پر و مار ونه چرخ درنه."
اکبر قشنیگ بوته: - "نا، چتی بَیه مگه؟"
عبدل سیو بوته: - "من... من خاله صنمبر ره پنماز بدیمه، گِته جعفر چابچی اتا خَله مِرغنه ونه کَشه دَره و تنار تناری دشونه لرگِ ویشه‌ی ور."
اسمیل دَنونی تا اینتا ره بشنوسه، اَی هِچی نَوته و بَزو دربُورده. وچونئ ماهی بَیتن ره دس بیتنه و شه کِرفا ره دوش هایتنه و هول بخِردی، دو هاکردنه ونه دِمّال سر.
اسمیل دَنونی، راهِ سر، وقتی جعفر چابچیِ مار ره بدیه، لرگ ویشه‌ی ور ره نشون هدائه و اسا دِتایی دو هاکردنه اون وری. ویشه‌ی پلی همتی اتا کیله‌ی سر شاب بزونه و لینگ ره بِشتنه اون ور، اتا مرغنه کِچلاب بدینه. کچلاب کچلاب، راه ره بیتنه بُوردنه و بَرِسینه اَت خله کچلابِ پلی. این ور و اون ور ره هارشینه. اتا لمِ پشت وشون ره اتّه چی بِنما؛ اته چی، اتا سیو ساینه‌ی دسوری. پیش بُوردنه و جعفر ره بدینه کا دراز به دراز اونجه کَته و ونه دیم پیگ بَیه و چتی خِر خِر کنه! جعفرِ مار اتا شونگ بکشیه و دکِته جعفرِ سر. علی بورک و وچونئ سربرسینه. جعفر ره لمِ پشت دربیاردنه. جعفرِ مار همتی کا مار مار موری کرده، جعفر ره دوش هایته در بَوِره. د تا شاب بهیت نهیت، ونه لینگ اتا سنگِ سر کاب بخرده و د تایی سر وری بنه بخردنه. زنا داد بکشیه و وچه ناره هاکرده. وچون درجا بپِّرسنه زنای دس ره بیتنه. زنا، وچه ونه دوشِ سر، قد قد هاکرده و راس بَیه و دربُورده.
وقتی همه بُوردنه، علی بورِک لب بیه و اونتا سنگ ره کا زنا ره کاب هدابییه بیته و هارشیه. سنگ نَیه؛ جعفرِ چابچیِ مرغنه بییه. مرغنه نَیه؛ اتا کِلو گَرچ بییه. اَتی سنگین بییه. علی وِره خار توش بُورده. بدیه مرغنه‌ی کش اتا جا سوراخ هسه و مرغنه‌ی دله سِفته گَرچِ جا پر بئی هسه. علی گَرچی مرغنه ره اتا سنگِ سر بزو بنه. مرغنه بِشکسّه و رِز رز بَیه...
داوود_کیاقاسمی
آمل، اسفندماه ۱۳٩۴