اگر این روزها که روزهای میانی فصل تابستان است، در گوشه و کنار شهر و در خیابان ها و پیاده روها قدم بزنید، متوجه بانوانی خواهید شد که با لباس های حریرگونه و نامناسب خود، بی محابا در معابر عمومی شهر عبور کرده و از سوی دیگر، دریغ از یک جمله معترضانه که نسبت به این وضعیت از دهان شخص یا اشخاصی خارج شود. گویا دیوارهای حیا و غیرت در شهر یکی پس از دیگری فرو ریخته و برای کسی هم اهمیتی ندارد که دیگران چه پوششی بر تن داشته و در شهر به گشت و گذار می پردازند.
این بدحجابی ها هم فقط زنانه نیست بلکه در کنار زنان بدحجاب، مردانی هم مشاهده می شوند که پوشش مناسبی بر تن ندارند. این وضعیت در شهرستان آمل هم مانند بسیاری از شهرهای دیگر، پر رنگ تر از همیشه بوده به طوری که آمل را در میان شهرهای دیگر استان، زبانزد خاص و عام کرده است که یکی از المان های بدحجابی در این شهر را می توان خیابان امام خمینی (ره) یا همان خیابان هراز عنوان کرد که با اندکی قدم زدن در آن می توان به این ماهیت بیش از پیش پی برد.
پر واضح است که این معضل اجتماعی امری مهم می باشد که نیاز به همت همه جانبه ی مسئولین شهری و عامه ی اقشار مردم دارد، اما آیا آنقدر که مسئولین محترم شهر به زیباسازی ظاهری و نصب المان های بومی و سنتی در میادین و خیابان های شهر اهتمام می ورزند، برای از بین بردن این معضل فرهنگی شهرمان تلاش داشته و دارند و به المان های دینی و حتی بنیادین ملی نیز اهمیتی می دهند؟! آیا زیباسازی شهر تنها به ساختن پارک های مختلف است یا با انجام امر به معروف و نهی از منکر همه جانبه، می توان فضای زیبا و سالم، به دور از هرگونه هرزه گری و خودنمایی ایجاد کرد که با مقایسه ی هزینه های این دو اقدام که یکی مادی و خرج کردن پول و دیگری معنوی و به قولی انگشت نما شدن در میان سایر مسئولین است، می توان حق را به این بی تدبیری و تعلل هایی از این نوع داد!
انگار نه انگار که درست ۱۰ سال پیش، قانون راهکارهای اجرایی گسترش فرهنگ عفاف و حجاب در ۱۳ دی ۱۳۸۴ به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی رسیده و برای ۲۶ دستگاه و سازمان دولتی، وظیفه تعیین کرده است که از آن سال تاکنون، تنها آنچه که باقی مانده، شعار اجرایی شدن این قانون به مانند سایر قوانین این حوزه ی خاص که به فرهنگ اجتماعی و عمومی بر می گردد است. آنقدر وضعیت اسف بار شده که عده ای به بهانه پیاده روی و ورزش در پیاده رو های شهر، حتی حرمت ماه مبارک رمضان را هم نگه نداشته و با پوشش و رفتار و سکنات نامناسب خود، موجبات نگرانی خانواده های حتی غیرمذهبی را نیز فراهم آورده اند که البته جای گله تنها از مسئولین نیست چرا که حیطه ی امر به معروف و نهی از منکر بسیار گسترده بوده و هر کسی که از آن چشم پوشی نماید، به تبعات نامیمون آن دچار خواهد شد که این شخص می تواند فرد باشد یا جامعه.
به تازگی هم بدحجابی شکل و شمایل وقیحانه تری به خود گرفته است و نه تنها شاهد پوشش های نامناسب در شهر هستیم، بلکه ویترین های برخی مغازه ها نیز مروج این پدیده زشت هستند و از آن بدتر حتی بدحجابی ها بعضا زمینه ساز فساد جنسی علنی را نیز فراهم آورده اند، بی آنکه شاهد تذکری حتی خشک و خالی در این حوزه از سوی مسئولین و سایر اقشار جامعه باشیم. سرعت رواج بدحجابی در کشور به خصوص در شهر آمل رو به بالاست و برخی مسئولین محترم نه تنها شاهد رشد این جریان خطرناک هستند بلکه بعضا موج سوار آن نیز می باشند و با سر دادن شعارهای نخ نما و قدیمی، سعی در جذب حداکثری و دفع حداقلی دارند غافل از اینکه در آن جذب، چه افرادی از روشنفکرنمایان را به دایره ی هواداران خود وارد کرده و در این دفع، چه خانواده های مذهبی و دلسوز نظام و انقلابی را از دست می دهند.
آمل شهر دارالمومنین و دارالمجتهدین، شهری به قدمت تاریخ، سرزمین مرعشیان، دیار شیرمردان و شیرزنان حماسه ششم بهمن و شهر علامه حسن زاده ها و علامه جوادی ها است. مسلما بدحجابی و سایر بداخلاقی های اجتماعی و دینی، زیبنده این شهر و دیار با این سابقه فرهنگی، ملی و مذهبی نیست و مسئولین شهری باید بتوانند با برنامه ریزی های دلسوزانه و کارآمد، جلوی این رویه نگران کننده و این وضعیت اورژانسی را بگیرند.