بسمه تعالي
افسوس كه ايام شريف رمضان رفت سي عيد به يك مرتبه از دست جهان رفت
افسوس كه سي پاره اين ماه مبارك از دستْ به يكباره چو اوراق خزان رفت
( صائب تبريزي )
وازه عيد از ريشه عَوَدَ به معناي بازگشت است و واژه فطر از فطرت گرفته شده است و به معناي سرشت مي باشد، لذا عيد فطر يعني بازگشت به خويشتن و بعبارتي فرارسيدن بهار معنويت انسان تلقي مي شود و عيد فطر، عيد پاداش خداوند براي فطرت ها و جان هاي شستشو يافته و نابي است كه از رهگذر يك ماه ميهماني گسترده ذات حق، زلال شده اند، چنان كه رمضان، همچون كوره اي است كه هستيِ انسان را مي سوزاند تا دوباره متولد شويم.فطر در حقيقت؛ شادي براي رفتن رمضان نيست، بلكه اين روز به ما مي گويد كه اگر هنوز هم با گذشت يك ماه روزه داري، غبارهايي در جان ما باقي است، از ساعات عيد خدا بهره ببريم، تا ما هم در زمره رها شدگان از لوث گناهان محسوب شويم و روح و جانمان، متحول شود.
البته در هر تحولي، تكامل وجود دارد و شرط تكامل نيز اين است كه غايت آثار و بركات وضعي آن را در زندگي پس از رمضان هم خواهيم ديد.به همين دليل اهل معرفت كه حقيقت رمضان را درك مي كنند، همواره اين تكامل را در زندگي خود تكرار مي كنند تا به سير الي الله نايل شوند.اهل تكامل، همان اهل معرفتند كه هر لحظه خود را در برابر حق تسليم مي دانند.
حضرت امام باقر (ع) مي فرمايند: چون روز اول شوال فرا رسد، مناديي ندا در مي دهد كه اي مومنان! در اين صبحگاه ( صبحگاه عيد سعيد فطر ) بشتابيد براي جوائز و جزاهاي نيكتان، ( كه به پاداش عبادات رمضان مي دهند )، اما چرا روز عيد سعيد فطر، روز پاداش هاي بي بديل خداوند سبحان است.شايد از جمله ي پاسخ ها، اين ابيات حكيمانه حافظ باشد:
بيا كه تُرك فَلَك خوان روزه غارت كرد هلال عيد به دور قدح اشارت كرد
ثواب روزه و حج قبول آن كس برد كه خاك ميكده عشق را زيارت كرد
نماز در خم آن ابروان محرابی كسي كند كه به خون جگر طهارت كرد
و در فراز ديگري فرمايد:
حافظ منشین بی می و معشوق زمانی
کایام گل و یاسمن و عید صیام است
يعني؛ رمضان كه سفره و خوان عظيم و گسترده پروردگار است را بعد از پايان اين ماه كريم، ترك فلك ( فلك و آسمان به ترك هاي تاتار مغول كه غارتگر بودند، تشبيه شده ) غارتش مي كند و در اين هنگام، دل اهل معرفت، محزون مي شود، زيرا كه هنوز اندر خَم عشقبازي هاي رمضان بودند و عيد فطر از راه رسيد.شايد در اين ابيات به اين نكته نيز اشاره دارد كه ماه مبارك رمضان، يك ظاهري و يك باطني دارد.ظاهرش همين 30 روز روزه داري است كه هر سال مي آيد و بعد به غارت ترك فلك مي رود، اما باطني دارد كه ترك فلك و دست روزگار هرگز قادر به غارت آن نيست. و آن باطن، روح پاك و معنويتي زلال است كه در جان رمضان جريان دارد و اما بعد از 30 روز ماه كريم رمضان كه نشان از ايام ظاهري و گذراي زمان دارد، معرفت و معنويت بجا مانده از عبادات و نيايش هاي آن، با وجود اتمام ماه، باقي مي ماند و هلال عيد به همگان اين نويد را مي دهد كه زنگارها به كناري رفته است و زلال جان روزه گيران، به نور رحمت حق شستشو يافته است و بنابر فرمايش حضرت امام سجاد (ع): خدا حافظ اي ماه خدا...كه چه بدي ها را از ما دور كردي و چه خيراتي را با آمدنت نصيبمان نمودي ...و آرزوهايمان در تو نزديك و اعمال نيك در تو منتشر شد.
در اين مجال؛ در آستانه عيد دلدادگان و شيفتگان راه حق، فلاح و رستگاري، دستانمان را در آن روز بزرگ به سوي پروردگار سبحان، دراز مي كنيم و با دلي سرشار از خواهش و تضرع اين ابيات را مي خوانيم:
با وداع ماه قرآن
ماهِ توفيق محبان
اي خداوند مبين
كن قبول از مسلمين
آمين يا رب العالمين...